چرا باید انسان حق قانون‌گذاری برای خود را نداشته باشد

یک‌بار که در بین دانشجویان و جوانان عزیز درباره قانون‌گذار اصلی (یعنی خداوند (باری‌تعالی)سخنرانی می‌کردم، برای اینکه سخنانم را به‌خوبی جا بیندازم در مقابل این شبهه که چرا با وجود اینکه انسان مختار آفریده‌شده نمی‌تواند برای خود قانون وضع کند؟ جواب دادم که من یک مثال ساده برای شما می‌زنم و آن اینکه اگر یک مخترع توانمندی یک وسیله فوق‌العاده حساس و مهمی را اختراع کند، آیا این فرد بیشتر به شرایط نگهداری و قوانین فیزیکی آن دستگاه آشنا هست یا من و تو؟ بلافاصله جواب دادند خوب معلومه خالق اصلی این دستگاه او هست، طبیعی هست که او تنها کسی است که به شرایط نگهداری و قوانین فیزیکی آن دستگاه آشنا هست و اگر قرار باشد کسی دیگر هم این مسائل را بداند باید از او یاد بگیرد.

گفتم: این جواب حلی و اولیّه من به این شبهه هست؛ چراکه همه شما اهل علم هستید و می‌دانید که خلقت انسان شگفتی‌های بسیار زیادی دارد که بعد از هزاران هزار سال، باوجود کمک خود خداوند در بعضی از زوایای وجودی انسان، هنوز هیچ‌کس نمی‌تواند ادعا کند که انسان را درست شناخته و می‌تواند قوانینی را که به نفع تمام انسان‌ها باشد را وضع کند؛ چراکه اگر این‌گونه بود دیگر این‌همه جنگ و خونریزی و منفعت‌طلبی و هواپرستی وجود نداشت، این نشان می دهد که انسان (بدون تکیه بر خداوند و انبیاء الهی و امامان معصوم که ارتباط بین خدا و انسان را به عهده دارند) نمی تواند برای خودش قانونی وضع کند که بی عیب و نقص باشد؛ به همین جهت هست که حدیث معروفی از ائمه معصومین علیهم السلام داریم که می فرماید: وَلَوْ لَا ذَلِکَ لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا[1]»این مهمترین دلیل عقلی است که سعی کردم به صورت خلاصه بیان کنم، دلایل نقلی در این زمینه بسیار زیاد هست که انشاء الله در محتواهای بعدی بیان خواهد شد.