عشق یعنی..

فرزند نعمت فوق‌العاده‌ای است، منبع خیر است، منبع کرامت و سود دنیا و آخرت برای انسان است، البته انسانی که مؤمن به‌حق است به خاطر ایمانش فرزندان خود را مؤمن و صالح و شایسته تربیت می‌کند.

ابراهیم به خاطر فرزند دار شدن به حمد کامل حق برخاست، که فرزند دار شدن به‌راستی اقتضای حمد می‌کند، حمدی که با زبان و قلب و اعضاء و جوارح تحقق پیدا کند.

اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذی وَهَبَ لی عَلَی الْکبَرِ اِسْمعیلَ وَ اِسْحاقَ اِنَّ رَبّی لَسَمیعُ الدُّعاءِ[1]

خدای را سپاس که در زمان پیری به من اسماعیل و اسحاق را بخشید، همانا پروردگار من شنوای دعای بندگان است.

امام صادق (علیه السلام) فرمود :

فرزندان مسلمانان در قیامت شفاعت می‌کنند، شفاعت آنان پذیرفته است، چون به دوازده‌سالگی برسند، حسنات آنان ثبت می‌شود و چون به تکلیف برسند، گناه بر آنان نوشته می‌شود.[2]

امام ششم (علیه الاسلام) از رسول خدا روایت می‌کند :

اَحِبُّوا الصِّبْیانَ وَ ارْحَمُوهُمْ.[3]

فرزندانتان را دوست بدارید و به آنان رحمت آورید.

بعضی از مردم علاقه چندانی به کودکان خود نشان نمی‌دهند، یا اگر علاقه دارند اظهار نمی‌کنند و در رفتار با آنان خشن و تند و سخت‌گیرند، اینان بدانند که با این روش، که روشی غیرانسانی و اسلامی است خود را از رحمت حق محروم می‌کنند.